blóðið og líkamann

Á síðasta sunnudag byrjaði sunnudagaskólinn hér á Hólmavík. Eins og guðhræddum foreldrum sæmir ákváðum við Þorvaldur að okkar barn skyldi fara í skólann og var síðar ákveðið að móðirin yrði fylgimey drengsins í ferðum þessum ( sérstaklega í ljósi þess að mikið er um söngva og hinn helmingur foreldrateymisins er vita laglaus). Ég fékk að sjálfsögðu hálfgert nostalgíukast þegar farið var að syngja Djúp & breið, Ó Jesús bróðir besti, Daníel og Rut og svo framvegis, og minntist þess þegar ég mætti prúðbúin í sömu kirkju á sunnudagsmorgnum fyrir „nokkrum“ árum síðan. Þá sungum við að mestu leyti sömu lögin og með sömu hreyfingar og allt það. Núna á sunnudaginn komst ég hins vegar að því að það er erfitt að kenna gömlum hundi að sitja, það var nefnilega strákur í sunnudagaskóla með mér sem var kallaður Rikki og að því tilefni sungum við alltaf

Rikki tikki ta,

Rikki tikki ta,

Rikki tikki rikki tikki ta…

og það var einmitt það sem ég syng enn þann dag í dag og á mjög erfitt með að venja mig af…

Spurningin er svo hvaða áhrif vikulegar heimsóknir í sunnudagaskólann hafi á minn unga mann. Alla vega kom hann heim úr leikskólanum í dag og aðspurður um hvað hafi verið í matinn svaraði hann að það hefði verið slátur og hann hefði bæði borðað blóðið og líkamann. Ég geri ráð fyrir að það síðarnefnda sé lifrapylsan en þetta var bara svo kristilegt svar að ég ákvað að vera ekkert að leiðrétta hann…